بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود
این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
یکی از کارکردهای مراکز آموزشی در دوران جدید پیوند آنها با بهره گیران از این دسته آموزشها است.نکتهای که در دانشگاههای ایران به ویژه در رشتههای علوم انسانی به وضوح به چشم میآید آن است که این رشتهها پیوند ارگانیکی با زندگی مردمان ندارد و هاضمه جامعه توان جذبشان را نمییابد و به همین جهت کوشش آنان تا اندازه بسیاری به چنبره نافرجامی گرفتار میآید و بخش پراهمیتی از نیروهای کارآمد کشور به سرانجام نمیرسد.

تا یک سده پیش پرسشی بود که آیا با پیشرفت دانش و حل شدن پی در پی امور جهان شناختی انسان، امور معنایی انسان - که والاترین آن ها اخلاقیات است - به دسته ای از گزاره های مبهم و فاقد اثر فرونمی کاهد؟با گذشت زمان محرز شد که آن دسته از دانش هایی که روابط انسانی را تمشیت می کنند ، نظیر جامعه شناسی و روانشناسی و سیاست و حقوق و یا به آفرینش گری انسان در قالب هنر توجه دارند همچون شعر و نقاشی و رمان،بخشی تفکیک ناپذیر از وجود انسانی اند و نگرش های پوزیتویستی در این باره ناکارآمد و به فرجام جزم اندیشانه اند و راهی به گشایش مشکلات فروبسته ندارند.

آغاز کار پایان اندیشه است و آغاز اندیشه پایان کار است
ابن خلدون
خوشبختانه با کوششی که درهیأت مدیره به کار رفت گونه پیمانی که در ساخت "خانه وکیل" در سعادت آباد به کار خواهد رفت به تصویب رسید و اکنون پروژه در فرآیند اجرا است.

روانشاد محمد فرض پور در میان همکاران از جمله برجستهترین افرادی بود که تمامی اعتبار و منزلتی را که در چهار دهه فعالیت سیاسی و اجتماعی به دست آورده بود بی دریغ برای سرفرازی کانون وکلا هزینه کرد و از هیچ کوششی در این راه مضایقه نداشت. با این نگرش که بلندای نام کانون همانا فرازش نام ایران است که او آن همه بدان عشق داشت و مهرورزی او به زادگاه خرمش که کامگاه آخرینه او شد برآن مهر تایید نهاد.

اگر تجربه توان آموختن به انسان داشت اخلاق و سیاست ما شیوهای متفاوت داشت و ثابت میشد چه اندازه در برابر دیگران مدارایی روشنتر و استوارتر داشتیم. جرج سانتایانا
بر بام سرای تاریخ، سیاست همچنان رام ناشدهترین پدیده هستی است و وحشیانهترین رفتارهای انسانی هنوز از دامان سیاست برمیخیزد.هم از این روست که مهار سیاست به قامت یکی از بزرگترین نگرانیها در اندیشه بشر تداوم یافته است.

نام گذاری روزی یا فصلی یا روزگاری به نام فردوسی، بزرگداشت او نیست زیرا که فردوسی انسان- شاعر هماره است و یکی از آن صورت بخشان بیبدیلی است که طبیعت با گردآوری قوای خویش هر چند دوره یک نمونه از آنان را به تاریخ انسان اعطا می کند.برای ایجاد یک درآمد بر فردوسی و شعر او گذری بر ماهیت شعر به ما دستیاری میکند.
به احتمال بسیار بهترین پژوهش دربارهی هستی شناسی شعر را مارتین هایدگر یکی از بزرگترین فیلسوفان سده بیستم به دست داده است.